ازدواج موقت ، متعه یا نکاح منقطع که به صیغه نیز معروف است، نوعی ازدواج در مذهب شیعه است که در آن عقد ازدواج برای مدت معین و محدودی با مهریه ای معلوم، بین زن و مرد بسته میشود و با پایان آن رابطه زوجیت خود به خود منقضی میشود.
ازدواج در ایران دو نوع دارد ازدواج دائم و ازدواج منقطع که آن را متعه و نکاح (ازدواج) موقت نیز میگویند.
در جامعه حاضر ایران قالبا نسبت به صیغه دیدگاه بدی داریم و بعضا ازدواج موقت را برابر با کار خلاف شرع میدانیم .
ازدواج موقت از نیازهاى ضرورى جامعه اسلامى است که متأسفانه بنا به دلایل فرهنگى و آمادگى لازم در جامعه، تاکنون نتوانسته است جایگاه قانونى خود را بیابد.
در مادهی 1075 قانون مدنی ایران ازدواج موقت به رسمیت شناخته شده است، شرایط و ارکان اساسی ازدواج موقت عبارت اند از شرایط صحت نکاح دائم به اضافهی تعیین مدت مشخص و تعیین مهر معین برای زن.
موانع ازدواج موقت نیز همان موانع ازدواج و عقد دائم هستند.
صیغه موقت، که از آن با نامهای متعه، نکاح موقت، عقد انقطاعی نیز یاد میشود، نوعی ازدواج در مذهب شیعه است که در آن عقد نکاح برای مدت مشخص و با مهریهای معلوم میان زن و مرد بسته میشود. این ازدواج برخلاف نکاح دائم، مدت محدودی دارد و پس از پایان این مدت، زوجیت بدون نیاز به طلاق بهطور خودکار منقضی میشود.
از دیدگاه فقهی، مشروعیت صیغه موقت در میان مذاهب اسلامی محل اختلاف است. فقهای شیعه، با استناد به آیه ۲۴ سوره نساء، صیغه موقت را جایز و شرعی میدانند و بر این باورند که در این آیه، به مشروعیت ازدواج موقت و لزوم پرداخت مهریه اشاره شده است. در مقابل، اهل سنت این تفسیر را نپذیرفته و متعه را غیرشرعی میدانند. آنها معتقدند که این آیه به بهرهمندی از همسر در ازدواج دائم اشاره دارد و ازدواج موقت مورد تأیید نیست.
بخوانید: شرایط فرزند خواندگی برای خانواده هایی که فرزند دارند، چیست؟
با استناد به ماده ۱۰۶۲ قانون مدنی متن صیغه موقت اینگونه تعریف شده است:
«نکاح برقرار می شود به ایجاب و قبول به الفاظی که به صراحت دلالت بر قصد ازدواج نماید».
این ماده قانونی به صراحت و روشنی ضرورت استفاده از لفظ در نکاح را مورد تاکید قرار داده است. به همین ترتیب نمی توان عقد نکاح اعم از دائم و موقت را بدون خواندن صیغه عقد منعقد نمود.
متن صیغه موقت عبارتی عربی است:« زَوَّجتُکَ نَفسِی فِی المُدَّۀِ المَعلُومَۀِ، عَلَی المَهرِالمَعلُوم » و مرد بلافاصله میگوید: «قَبِلتُ التَّزویجَ»
ترجمه فارسی متن فوق به این صورت است که خود را به عقد تو درآوردم برای مدت معلوم و با مهریه معلوم.
بعضی از علما بر این باورند که برای درستی نکاح می بایست همین عبارت خوانده شود تا عقد درست باشد. اما به نظر بعضی دیگر تنها ترجمه فارسی کافی است.
قانون مدنی پا را فراتر گذاشته و تاکید داشته صرف بیان لفظ کافی است و لازم نیست عین متن صیغه نیز خوانده شود. با این وجود این عبارت و ترجمه فارسی آن شامل همه ارکان عقد میباشد و توصیه می شود که براساس عرف عمل شود.
در مورد اینکه آیا صیغه ازدواج موقت حتماً باید به زبان عربی خوانده شود یا میتوان آن را به فارسی یا هر زبان دیگری اجرا کرد، بین فقها اختلاف نظر وجود دارد:
دیدگاه سنتی: برخی از علما معتقدند که صیغه موقت باید به زبان عربی خوانده شود تا از نظر شرعی صحیح باشد.
دیدگاه انعطافپذیر: برخی دیگر از فقها بر این باورند که خواندن صیغه موقت به زبان فارسی یا هر زبانی که طرفین آن را درک کنند، کافی است و صحت عقد را خدشهدار نمیکند.
نظر رایجتر و قوانین جدید نیز این دیدگاه را تأیید میکنند که استفاده از هر زبانی برای اجرای صیغه موقت قابل قبول است، مشروط بر اینکه قصد و الفاظ بهطور صحیح بیان شود و مفهوم عقد ازدواج را برساند.
بخوانید: زنا با زن شوهردار چه حکمی دارد ؟ تعریف زنا از نظر اسلام و قانون چیست ؟
ازدواج موقت یا صیغه، در قانون ایران دارای شرایط و ضوابط خاصی است که عدم رعایت آن میتواند منجر به بطلان عقد شود. در ادامه، مهمترین قوانین جدید صیغه موقت را بررسی میکنیم:
مطابق ماده 1076 قانون مدنی، مدت ازدواج موقت باید کاملاً مشخص و معین باشد؛ در غیر این صورت، عقد باطل خواهد بود.
تعیین مهریه در صیغه موقت الزامی است. بر اساس قوانین، اگر مهریه در هنگام عقد مشخص نشود، ازدواج موقت از نظر شرعی و قانونی باطل است.
این موضوع تفاوت مهمی با ازدواج دائم دارد، زیرا در ازدواج دائم، عدم تعیین مهریه باعث بطلان عقد نمیشود و میتوان آن را به زمان دیگری موکول کرد. اما در ازدواج موقت، تعیین مهریه یک شرط اساسی برای صحت عقد است.
بر خلاف ازدواج دائم، زن در ازدواج موقت حق نفقه ندارد، مگر اینکه در هنگام عقد بهعنوان شرط ضمن عقد قید شده باشد.
مطابق ماده 1113 قانون مدنی، مرد موظف به پرداخت نفقه در صیغه موقت نیست، مگر اینکه در عقد بهصورت مشخص ذکر شود. این یعنی اگر زن و مرد توافق کنند که مرد نفقه بپردازد، پرداخت آن الزامی خواهد بود.
نکته مهم: در برخی موارد، زن میتواند در صورت بروز اختلاف، اجرتالمثل ایام زوجیت را از مرد مطالبه کند، اما این امر نیاز به اثبات شرایط خاص دارد.
بخوانید: همه چیز درباره شکایت مجدد
ازدواج موقت از جهات مختلف با ازدواج دائم تفاوت دارد. در این بخش به نحوه پایان عقد موقت و وضعیت ارث در این نوع ازدواج پرداختهایم.
در ازدواج موقت، طلاق وجود ندارد؛ بلکه این نوع ازدواج به یکی از سه روش زیر به پایان میرسد:
انقضای مدت: با اتمام مدت تعیینشده در عقد، رابطه زوجیت خودبهخود پایان مییابد.
بذل مدت: مرد میتواند قبل از پایان مدت، از ادامه عقد صرفنظر کرده و آن را پایان دهد. این اقدام را "بذل مدت" مینامند.
فسخ نکاح: در صورتی که یکی از طرفین دچار عیبهای خاص یا تخلف از شروط عقد شود، امکان فسخ نکاح موقت وجود دارد.
بر اساس ماده 940 قانون مدنی، ارث تنها در نکاح دائم مطرح است. یعنی زن و شوهر فقط در ازدواج دائم از یکدیگر ارث میبرند.همچنین ماده 1077 قانون مدنی بیان میکند که در نکاح موقت، احکام مربوط به ارث مانند نکاح دائم نیست. بنابراین، زن در ازدواج موقت از مرد ارث نخواهد برد، مگر آنکه این موضوع بهصورت وصیت یا شرط مالی دیگر مورد توافق قرار گیرد.
برخی حقوقدانان معتقدند که شرط توارث بین زوجین در عقد موقت ممکن است، زیرا اصل صحت قراردادها ایجاب میکند که توافقات طرفین محترم شمرده شود.
اما در مقابل، برخی دیگر بر این باورند که ارث تابع قوانین آمره است و نمیتوان آن را با قرارداد تغییر داد؛ بنابراین شرط ارث در عقد موقت اعتبار ندارد.
نتیجهگیری:
زن و شوهر در ازدواج موقت، طبق قانون از یکدیگر ارث نمیبرند.
برای تأمین حقوق مالی زن، میتوان از وصیت یا سایر توافقهای مالی استفاده کرد.